آره می‌دونم کسی که باهات درد دل می‌کنه نمی‌خواد بشنوه که بیخودی ناراحته و مشکلش اونقدرا هم بزرگ نیست و آدمایی هستن که وضعشون بدتر از اینه. منم هیچوقت نخواستم حق ناراحت بودن و اذیت شدنو ازت بگیرم. منم فکر می‌کنم آدما همونقدر که حق دارن به خاطر خراب شدن خونشون یا مرگ عزیزشون ناراحت باشن، می‌تونن بخاطر هنگ کردن گوشیشون یا کنده شدن پاشنه کفشی که دوستش دارن ماتم بگیرن. فقط وقتی از مشکلاتت میگی، و وقتی می‌بینم داری چیزی رو زندگی می‌کنی که من و آدمای مثل من رویاشو دارن، حالم خراب می‌شه. انگار گرسنه‌ای باشم که داره به غذا خوردن کسی نگاه می‌کنه، نمی‌خواد غذا رو از دست طرف بگیره، نمی‌خود برای غذا التماس کنه، فقط می‌خواد ببینه که طرف با «احترام» غذا می‌خوره، که لذتو تو چشمای اون آدم ببینه.
درباره این سایت